Ένα παραμύθι δώρο από
τον Αϊ Βασιλη...
...για καταληψίες!
τον Αϊ Βασιλη...
...για καταληψίες!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Τις φωνάζανε όλοι με όνομα ανάλογα με το χρώμα του σκούφου που φορούσαν. Ήταν λοιπόν οι γαλαζοσκουφίτσες ή ΔΑΠ, οι πρασινοσκουφίτσες ή ΠΑΣΠ, οι ρόζσκουφίτσες ή ΕΚΟΝ- Ρήγας Φεραίος και οι κατακοκκινοσκουφίτσες που μαλώσανε μεταξύ τους για το ποια έχει τον πιο κατακόκκινο σκούφο και χωρίστηκαν σε πουπουσουπουσκουφίτσες ή ΠΠΣΠ και αασπεσκουφίτσες ή ΑΑΣΠΕ. Τέλος να μη τις ξεχάσουμε , υπήρχαν και κάποιες σκουφίτσες που ο σκούφος τους δεν είχε χρώμα και πώς να τις πουν, πώς να τις πουν, τις είπαν αυτονομοσκουφίτσες, αλλά αυτές ήταν πολύ λίγες και κάνανε παρέα συνήθως αναμεταξύ τους, γιατί σπάνια τα υπόλοιπα κοριτσάκια τα παίζανε στα παιγνίδια τους.
Τότε, εκείνη τη χρονιά, οι κακοί λύκοι της μακρινής χώρας, που είχαν μείνει νηστικοί εφτά χρόνια και γυάλιζε το μάτι τους από την πείνα, αφού την Ελλαδίτσα την κυβερνούσαν πολύ πιο άγρια ζώα, που τρώγαν όλο το φαγητό, λιμπίστηκαν τις κακομοίρες τις σκουφίτσες και πέσανε να τις φάνε!!!
Έλα όμως που τα κοριτσάκια ήταν πολλά και οι λύκοι λίγοι. Κομμένοι από τη...
Αυτές σαν αθώα παιδιά που ήτανε, στην αρχή αιφνιδιάστηκαν οι καημένες. Οι πιο πολλές λείπανε διακοπές, άλλες- οι γαλαζοσκουφίτσες- είχαν μιά φιλική γνωριμία με τους κακούς λύκους και δεν μπορούσαν να διαφωνήσουν και άλλες, οι περισσότερες δεν πίστευαν καν ότι θα φαγωθούν.
Για να μη τα πολυλογούμε, τους πήρε δυό-τρείς μήνες να αντιδράσουν, μα κι αυτό πολύ νωθρά και αδύναμα στην αρχή, αν αναλογιστούμε τον μεγάλο κίνδυνο που τις απειλούσε. Μόνο οι κατακοκκινοσκουφίτσες ήταν ζωηρές και δραστήριες στις σκουφιτσοσυνελεύσεις και εκείνες οι λίγες οι αυτόνομες. Όταν όμως ήρθαν οι εξεταστικές περίοδοι, τότε οι σκουφίτσες, διαβασμένες και αδιάβαστες, κατάλαβαν τι τις περίμενε. Μάζεψαν λοιπόν τα μπογαλάκια τους, μπήκαν οι περισσότερες στα φοιτητόσπιτα, έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, κάναν κανονική κατάληψη δηλαδή, για να προστατευτούν από τους κακούς λύκους. Με τις μέρες ξεθάρρεψαν κι άρχισαν να βγαίνουνε στους δρόμους και μαλώνανε μάλιστα γενναία και στα ίσα με κάτι σκύλους που τους στέλνανε οι λύκοι και τους λέγανε ΜΑΤ. Μια στο δρόμο, μια στη σχολή, μια στο δρόμο μια στη σχολή, κάθε μέρα το ίδιο τροπάρι, αγώνας κανονικός επί ένα χρόνο και χωρίς καμιά σοβαρή βοήθεια από τα σπίτια τους, τις σκουφοπαρατάξεις, που στην ουσία είχαν σαν αόρατους αρχηγούς κάτι περίεργα ζώα, τα τσακάλια.
Να κάνω μία παρένθεση και να σας πω ότι πολύ παράξενα ζώα αυτά τα τσακάλια παιδιά μου, παμπόνηρα και μοχθηρά, αλλά λίγο τεμπέλικα είν΄ αλήθεια. Ζουν κοντά στους κακούς λύκους, τρέφονται από τα αποφάγια τους και ντρέπονται πολύ για το σόι και την καταγωγή τους. Να φανταστείτε ούτε την φάτσα τους στον καθρέφτη δεν αντέχουν να δουν. Γι΄ αυτό πάνε στα μαγαζιά κι αγοράζουν προβιές άλλων ζώων, πιο συμπαθητικών, να ντυθούν. Μέχρι και προβιές προβάτων φοράνε και βελάζουν μπέεε – μπέεε για να μην τα αναγνωρίσει ο κόσμος και άλλα ακόμα και με στολές ανθρώπων μασκαρεύονται για να περνάνε απαρατήρητα.
Οι σκουφιτσοπαρατάξεις λοιπόν δεν βοηθούσαν καθόλου τα κοριτσάκια. Όλο ήξεις αφήξεις και άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε ήτανε. Η πρασινοπαράταξη, ναι μεν αλλά, να δούμε τι θα προκύψει και τα τοιαύτα, στη ροζπαράταξη μάλωσαν αναμεταξύ τους και διασπάστηκαν στα δύο (οι καθώς πρέπει κράτησαν το παλιό όνομα –Ρήγας Φεραίος- και οι αντιδραστικές ονομάστηκαν Β΄ Πανελλαδική), ενώ στην κοκκινοπαράταξη έγινε της κακομοίρας. Η κοκκινοεφημερίδα λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1979 έγραψε μια ιστορία που κατηγορούσε τις κοκκινοσκουφίτσες που κάνανε κατάληψη. Τη διαβάσανε κάτι άλλες κοκκινοσκουφίτσες, τη πιστέψανε και μια ωραία ημέρα μπαίνουν σε ένα φοιτητόσπιτο που το λέγαν Χημικό, να διώξουν τις δικές τους, τις καταληψίες. Το τι έγινε εκεί παιδιά μου δεν περιγράφεται!! Καυγάς να δουν τα μάτια σας. Το ξύλο της αρκούδας έπεσε!! Μέχρι να πείτε κύμινο δεκαπέντε σκουφίτσες πήγαν άρον-άρον σοβαρά χτυπημένες στο νοσοκομείο.
Όμως παρ΄ όλη αυτή τη τρέλα και τον χαμό, όσο οι σκουφίτσες βλέπανε τα δόντια των κακών λύκων τόσο αντιδρούσαν και φώναζαν και πάλευαν να μη φαγωθούν. Και μια μέρα παραμονές Χριστουγέννων του 1979, πετάξανε τους σκούφους τους και μαζεύτηκαν όλες κάτω από το σπίτι του Βαρβιτσιωτολύκου, να το γκρεμίσουν, ίσα με το χώμα να το φέρουν, μπας και δει αυτός και αποδεί και γλυτώσουν οι καψερούλες τη ζωούλα τους.
Η Ελλαδίτσα ταρακουνήθηκε συθέμελα, μωρέ ούτε από σεισμό δεν είχε κουνηθεί τόσο. Και τότε οι κακοί λύκοι αιφνιδιάστηκαν, τους ήρθε ταμπλάς! Δεν περίμεναν τέτοια δύναμη, τέτοιον αγώνα, τέτοιον ξεσηκωμό. Λούφαξαν λοιπόν στις φωλιές τους και δεν ξαναμύτησαν. Μόνο ο αρχηγός τους βγήκε – ο Καραμανλολύκος – δυό μέρες μετά την πρωτοχρονιά του 1980 και είπε πως ο 815, ο νόμος-πλαίσιο που τρώει σκουφίτσες καταργείται.
Μεγάλο κατόρθωμα αυτό παιδιά μου, μεγάλη υπόθεση για την Ελλαδίτσα, όπου κάθε λίγο και λιγάκι φτιάχνονται νέοι νόμοι ολοκαίνουργοι, ή άλλοι νόμοι που αλλάζουν λιγάκι τους παλιούς, αλλά μόνο ένας καταργήθηκε και μάλιστα από χείλη αρχηγού. Ο νόμος - πλαίσιο 815 !!
Ανακούφιση οι σκουφίτσες! Μες τη τρελή χαρά ήταν όλες!! Περηφάνια, γλέντια και χορούς να δείτε. Άλλαξαν σε μια μέρα όλα !! Οι σκουφιτσοπαρατάξεις χάσανε κάτι κουκιά που τα λέγαν ποσοστά, οι πιο πολλές σκουφίτσες μείνανε χωρίς σκούφο και δεν μιλάγανε με τις υπόλοιπες τις σκουφιτσομένες και μόνο οι γαλαζοσκουφίτσες δεν αλλάξανε τίποτα, γι αυτό και τα επόμενα χρόνια φαινόντουσαν σα πιο πολλές μέσα στους χρωματιστούς σκούφους.
Ξέρω, ξέρω σας κούρασα παιδάκια μου, αλλά κάντε λιγάκι υπομονή να τελειώσουμε το παραμύθι.
Περνάει που λέτε ενάμιση χρόνος και οι κάτοικοι της μακρινής χώρας πήγανε μπροστά σε κάτι κουτιά, ρίξανε μέσα κάτι χαρτάκια και η Ελλαδίτσα πρασίνισε!!!!!
Ε ρε αμά μανά κι άλλα γλέντια και τούμπανα και πανηγύρια!! Σε πελάγη ευτυχίας ήταν όλοι, εκτός από τους κακούς λύκους που μαράζωναν και τις γαλαζοσκουφίτσες που είχε πέσει το ηθικό τους. Μάλιστα οι πιο χαρούμενες απ΄ όλες ήταν οι πρασινοσκουφίτσες. Με γέλια ξυπνάγανε το πρωί με γέλια κοιμόντουσαν το βράδυ. Και μέσα σε ένα μόνο χρόνο, το 1982, έγινε νέος νόμος-πλαίσιο για τα φοιτητόσπιτα ο 1268, που με δόξα και τιμές τον φωνάζανε αντι-815.
Πάνε λοιπόν που λέτε μια μέρα σινάμενες λιγάμενες οι μεγάλες σκουφίτσες, -οι πτυχιούχες-, με φαγητά και καλούδια στα καλαθάκια τους, στο σπίτι της καλής τους της γιαγιάς, να δώσουν μάθημα, να πάρουν πτυχίο. Ανοίγουν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και τι να δουν !! Μένουν άναυδες!!!
<< Γιατί γιαγιά έγινε τριχωτό το πρόσωπο σου? >> κατορθώνει να πει μία.
<< Γιατί άμα γεράσεις και σε πάρουνε τα χρόνια μεγαλώνουνε οι τρίχες κοριτσάκι μου >> απαντάει η γιαγιά.
<< Γιατί γιαγιά έγινε βραχνή η φωνή σου? >> ρωτάει μια άλλη.
<< Γιατί κρυολόγησα παιδί μου >> της λέει η γιαγιά.
<< Γιατί γιαγιά η μύτη σου έγινε πιο μεγάλη και πιο σουβλερή ? >> ψελλίζει μία τρίτη που από την έκπληξη της δεν ήξερε που πατά και πού βρίσκεται.
<< Γιατί με το κρυολόγημα τη τρίβω και τη καθαρίζω συνέχεια>> της αποκρίνεται η γιαγιά.
Παρά τη σαστιμάρα τους ξεθαρρεύουν σιγά- σιγά και πλησιάζουν πιο κοντά στο κρεβάτι. Και τότε τις πιάνει μιά ταραχή, ένας τρόμος και ένας πανικός άλλο πράμα!!!
<< Γιατί γιαγιά είσαστε πολλές γιαγιάδες μαζί ξαπλωμένες στο κρεβάτι και τα δόντια σας είναι σουβλερά σαν των λύκων ?>> ρωτάνε όλες με μια φωνή κατατρομαγμένες.
<< Γιατί είμαστε τσακάλια ανόητες >> φωνάζουν οι ψευτογιαγιάδες-τσάκαλοι, πετάνε τις ρόμπες και τα μαντήλια οι μασκαραίοι και με ένα πήδουλο ορμάνε πάνω στις ταλαίπωρες τις σκουφίτσες και αρχίζουν να τις ρίχνουν κάτι τριάρια και κάτι τεσσάρια, να τόοσο μεγάλα, ίσαμε το μπόι σας παιδιά μου. Που σε πονεί και που σε σφάζει, τη νίλα του Δράμαλη πάθανε οι κακομοίρες. Και μόνο κάτι σκουφίτσες, μέσα στην αναμπουμπούλα και στον κουρνιαχτό μπόρεσαν με το στανιό να φτάσουν μέχρι την πόρτα, να την ανοίξουν και να φύγουνε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λίγα κοριτσάκια πήραν πτυχίο τον Ιούνιο του 1983. Τα υπόλοιπα έμειναν κλεισμένα στο σπίτι της γιαγιάς να χουν να κάνουνε με τα τσακάλια.
Μα πως έγινε τέτοιο κακό ? θα μου πείτε. Μυωπία είχαν οι σκουφίτσες? Αμ δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν ?
Ααχ! Παιδάκια μου αγαπημένα! Η μεγάλη χαρά είναι σαν αυτό που οι μεγάλοι λένε <<έρωτας>>. Όχι μόνο μυωπία προκαλεί, αλλά μέχρι που μπορεί να σε κάνει να χάσεις το φως σου, τα αυγά και τα πασχάλια σου. Έτσι τη πατήσανε οι σκουφίτσες.
Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο και τα τσακάλια αποδείχτηκαν πανέξυπνα και πανούργα. Και να σκεφτείτε ότι μέχρι τότε ζούσαν στη σκιά των κακών λύκων. Άλλα τους ετοίμαζαν τις διαφάνειες, άλλα χειριζόντουσαν τον προτζέκτορα, άλλα τους κουβαλούσαν τις τσάντες και άλλα τα πιο πονηρά μέχρι και τους σοφέρ των κακών λύκων κάνανε, ενώ συνάμα, από τα παρασκήνια ελέγχανε και καθοδηγούσαν τις σκουφιτσοπαρατάξεις.
Τα τσακάλια λοιπόν φτιάξανε στα μουλωχτά τον νόμο-πλαίσιο 1268 και πήρανε με μιας όλη τη χάρη των κακών λύκων, αφήνοντας σ΄ αυτούς μόνο το κακό όνομα. Έτσι οι καλύτεροι τσάκαλοι –μια διασταύρωση λυκοτσακαλιού που τη λέγανε υφηγητές – έγιναν σε μια νύχτα αναπληρωτές καθηγητές, τα κανονικά τσακάλια έγιναν επίκουροι καθηγητές και τα μικρά τα τσακαλάκια γίνανε λέκτορες. Οι κακόμοιρες λοιπόν οι σκουφίτσες εκεί που είχαν ένα μόνο λύκο να φοβούνται ότι θα τις φάει, μπλέξανε με ένα λύκο και δέκα τσακάλια ταυτόχρονα.
Όμως μη λυπάστε τα καλά μας κοριτσάκια. Τετραπέρατα και δραστήρια όπως ήταν γλυτώσανε όλα και από τους λύκους και από τα τσακάλια. Ζήσανε αυτές καλά, μεγαλώσανε , προκόψανε και αγόρασαν κάθε μια τους από ένα βαθύ καναπέ να ξαπλώνουν να ξεκουράζονται μετά τη δουλειά, βλέποντας τηλεόραση. Αλλά το πιο σπουδαίο, γέννησαν με τη σειρά τους νέα κοριτσάκια που σπουδάζουν τώρα στα φοιτητόσπιτα, άλλα με σκούφο και άλλα ξεσκούφωτα.
Μα τα τσακάλια, εδώ που τα λέμε, ζήσαν ακόμα καλύτερα. Τα αρχηγοτσάκαλα ανέβηκαν σε μεγάλα αξιώματα της Ελλαδίτσας. Έναν που από τα χρόνια των πολύ άγριων ζώων, τον κοροϊδεύαν στα αμφιθέατρα ότι λέει τζουμακίες, τον είδαμε να γίνεται υπουργός ακαλλιέργητης γης, ένας άλλος έγινε υπουργός λαθρεμπορίου, ο τρίτος υπουργός ασθενείας, ο τέταρτος υπουργός ανεργίας, ο πέμπτος υπουργός σπατάλης και πτωχευτικών, ένας άλλος υπουργός δημόσιας αταξίας και μια σουρδοτσακαλίνα, μέχρι υπουργός της αγραμματοσύνης και του ξύλου του απελέκητου έφτασε να γίνει.
Φυσικά και τα μεσαία τσακάλια, τα στελεχοτσάκαλα δεν πήγαν πίσω. Άλλα έγιναν καθηγητές στα φοιτητόσπιτα, άλλα διευθυντές υπουργείων, άλλα διευθυντές σε κρατικές εταιρείες, καθένας από δαύτους δηλαδή είδε με τον τρόπο του άσπρη μέρα και μεγαλεία αφάνταστα. Μάλιστα οι σκουφίτσες που εν τω μεταξύ μεγάλωσαν, τους έδιναν ένα ποσοστό από τα χρήματα που έβγαζαν δουλεύοντας- φόρους τα είπανε- και με αυτά τα λεφτά κόψανε τα αχαΐρευτα ζώα κάτι άμορφα χαρτονομίσματα, ομόλογα τα είπανε. Πηγαίνανε λοιπόν οι τσάκαλοι στις ξένες χώρες, δίνανε στα μαγαζιά εκεί αυτά τα ομόλογα και αγοράζανε τις πιο νόστιμες και λαχταριστές τροφές να τρώνε να λιγδώνει τ΄ αντεράκι τους.
Μα τώρα τελευταία τα πράματα στενέψανε και το καλό και πολύ φαΐ έγινε δυσεύρετο. Όμως σιγά μη δε σκαρφιστεί κάτι το κοφτερό τους το μυαλό. Βρήκανε κάτι άλλα άτιμα ζωντανά –τις αλεπουδίτσες- που ζουν κουτσά στραβά κάνοντας μαθήματα σε κάτι σπίτια –τα ΤΕΙ – και ονειρεύονται πλούτη και αξιώματα με τη σειρά τους. Σκέφτονται λοιπόν να φτιάξουν ένα καινούργιο νόμο-πλαίσιο, αριθμό δεν του έχουν δώσει ακόμα, να βάλουν από τη πίσω πόρτα στα φοιτητόσπιτα τις αλεπούδες, ν΄ αρπάξουν ότι φαγώσιμο έχει εκεί, μωρέ να μην αφήσουν σπυρί για σπυρί και να μοιραστούν τα λάφυρα αναμεταξύ τους. Ένα η αλεπού, πέντε ή δέκα το τσακάλι.!!
Και τα κακόμοιρα τα νέα κοριτσάκια θα μου πείτε, τι θα γίνουν ? Θα πεθάνουν από τη πείνα ?
Όχι παιδιά μου μην ανησυχείτε. Οι νέες σκουφίτσες και οι νέες ξεσκούφωτες δεν είναι σα τις παλιές κουζουλές κι αλλοπαρμένες. Είναι διαόλου κάλτσα, πιο έξυπνες από τα τσακάλια και τις αλεπούδες και από την αρχή ψυλλιασμένες. Ήδη κυκλοφορούν στους δρόμους ξεμανίκωτες, σφίγγουν τα μπρατσάκια τους και από τα χεράκια τους ξεπετάγονται κάτι ποντίκια, ναα! Τόοσο μεγάλα!. Σα πεπόνια!!!!
Και γι΄ απόδειξη δείτε τι τραβάει – και τι έχει να τραβήξει – το στελεχοτσάκαλο που έχει φορέσει μια πράσινη στολή και έτσι καραφλούλης όπως είναι μοιάζει με χελονονινζάκι, άσχετο αν καμώνεται τον πρόεδρο διοικούσας επιτροπής. Αυτός καλέ που στο σουρδοφοιτητόσπιτο που προεδρεύει θέλει να μπάσει πρώτος τις αλεπούδες, αφήνοντας ανοιχτό ένα παράθυρο του υπογείου. Μωρέ θα καεί η γούνα του σας λέω!. Γιατί αυτή τη φορά, τα νέα κοριτσάκια δεν θα πάνε φαγητό στο σπίτι της γιαγιάς. Τα φετινά Χριστούγεννα ο τσάκαλος-χελονονινζάκι δεν θα βρει σκουφίτσες να του πάνε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Αυτή τη φορά θα μείνει νηστικός. Και μπορεί να μη σκάσει από τη λόρδα, αλλά θα σκάσει από το κακό του που τον πήρανε χαμπάρι τι τσακάλι είναι και που έγινε ρεζίλι σε όλη την Ελλαδίτσα, αυτός και η σουρδοτσακαλίνα που τον προστατεύει –ως πότε αλήθεια ?-
Αχ πως περνάει ή ριμάδα η ώρα παιδιά μου!. Βλέπω να χαμηλώνουν τα ματοτσίνορα σας και να μικραίνουν τα ματάκια σας γλαρωμένα από τη νύστα. Σταθείτε να σκύψω να πάρετε ένα γλυκό φιλί από μένα τον παραμυθατζή. Άντε στα κρεβατάκια σας, νανάκια τώρα. Τυλιχτείτε στις κουβερτούλες σας και αν ξεσκεπαστείτε, μη φοβάστε ότι θα κρυώσετε στο καταχείμωνο. Γιατί αργά το βράδυ θα ΄ρθεί η καλή σας η μαμά, το κοριτσάκι του ΄78-83, στις μύτες των ποδιών της, να σας χαϊδέψει τα μαλλάκια, να σας φιλήσει τρυφερά και να σας ξανασκεπάσει. Ήσυχα – ήσυχα μέσα στο σκοτάδι θ΄ απλώσει σα φτερούγες τα χέρια της και σεις έτσι κοιμισμένα, θα χουχουλιάσετε στη πιόοο στοργική και πιόοο ζεστή αγκαλιά του κόσμου όλου!!!!!!.
Ένας από τους γονιούς σας
Αργύρης Μπιρμπίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου